Labogids klinische biologie

µg/dl

Ammonium wordt in verschillende weefsels gevormd uit aminozuren, voornamelijk uit glutamaat. Veruit de grootste hoeveelheid ammonium wordt in de dunne darm en het colon geproduceerd uit aminozuren, en ook uit ureum door bacterieel of mucosaal urease. Ammonium wordt in de lever gebruikt voor de synthese van aminozuren en ureum, via de ureumcyclus. Een gevolg hiervan is dat er in leveraandoeningen een inverse relatie is tussen de concentratie in het bloed van ammonium en ureum: een vertraging in de hepatische meatbolisatie van ammonia tot ureum leidt tot hyperammoniëmie gepaard met verlaagd ureum. De ammoniumconcentratie wordt mede bepaald door tal van extrahepatische factoren zoals de eiwitinname, de activiteit van bacteriële ureasen in het colon en de resorptie van ammonium uit de darm.  Verhoogde concentraties bij kinderen ontstaan vaak door aangeboren enzymdefecten in de ureumcyclus. Bij volwassenen is de oorzaak meestal verworven door leverinsufficiëntie. Acute leverinsufficiëntie kan ontstaan door toxische of fulminante virale hepatitis of syndroom van Reye; chronische hepatitis door zware cirrhose of door een tumor. Hyperammoniëmie kan aanleiding geven tot het klinisch teken 'hepatische encefalopathie'.

EDTA op 4°C

Tot 2u op 2-8°C. Stalen moeten binnen de 30 min na centrifugatie bepaald worden.

19 - 54 µg/dl

​Bijsluiter Siemens

Ja

Atellica Chemie

Biochemie (BIO)